Ahh Antakya! İstanbul’a yazılırdı hani
bütün şiirler, şarkılar...
Ahh sana yazılmalıydı oysa.11 Mayıs’tan bu
yana... Tek bir gün boş kaldı mı ki sokağın?
Katledildin; sel olup aktın, katledildin; gözyaşlarında
boğdun... Tutuklandın, yasaklandın, soruşturuldun!
Baş kaldırının adı oldun!
Ahh sana yazılmalıydı şiirler!
Oğulcan! Reyhanlı da...
Biliyoruz katillerini...
Elinde taşıdığın dergi gibiydin, bir
"genç umut" dun... Hayallerinle bırakıp gittin.
Yazdık olmadı Oğulcan, çizdik olmadı,
kaydettik izlettik, resmettik gösterdik olmadı...
Milyonlarca insandık. Sokakları doldurduk.
Şimdi bir bir eksiliyor gibiyiz.
Ahmet! Armutlu da...
Nasıl da gülerek gelmiştin, bir düğünden
çıkıp yoldaşlarının yanına...
“Ehlen canım bensiz olur mu?”
"Çapul tv oleyy" seslerini
duyuyorum..
"Onlar çapulcu diyor biz
isyan..." yankılanıyor şimdi hala Armutlu da! Her pazartesi senin yanı
başında.
Nasıl oldu Ahmet’im, nasıl da ansızın
gidiverdin aramızdan!
Bugün 63. gün. Buzdolabının üzerinde ki
fotoğraflarına bakıp bakıp duruyorum.
Nasıl inanılır! Bana anlat nasıl alışılır!
Bizi, hikâyelerle büyüttüler be Ahmet. "80’lerde
kaç arkadaşımızı yitirdik işkencelerde, faili meçhul cinayetlerde "
diye başlayan hikâyelerle...
Şimdi bizimde öykülerimizi yazdılar. İstediler
ve yaptılar. Biz mi anlatacağız şimdi:
"Bir öğle vakti, ambulans
sirenleriyle irkildik. Reyhanlı’dan Antakya’ya gelen peş peşe ambulanslar... Sonra
devlet hastanesinin dolan servisleri. İnsan çığlıkları, kaybolan cesetler,
teşhisi yapılamayan bedenler, ağlayan anneler... Foto muhabirler! Sonra...
Sonrası işte Antakya dan yükselen
çığlığın, kesilen “üç beş ağacın” isyanıyla buluşması...
Sonra güzel deneyimler. Küçük komünler! Geceleri
içilen nargileler… Derin sohbetler. Ve dostluklar sonra...
Sonra bir gün ODTÜ lü gençler. Tuzluçayır
halkı...
Tüm Türkiye Reyhanlı- Antakya olmuştu da
şimdi de sıra Antakya da. Selamımız vardı onurlu insanlara!
Bir pazartesi günüydü, çıktık sokaklara...
Abdullah’ımızın aramızdan alındığı gündü. Sonra...
Sonrası kızılca kıyamet... Gaz bombaları,
plastik mermileri vs... İçimizde ki ateşi taşıdık barikatlara!
Uzun sürdü, ürkütücüydü...
Ardı ardına mahallemize giren akrepler! Sonra
bir haber...
Hastanedesin..."
-nasıl gittin ahh nasıl!
O güzel çocuk, o atik çocuk, o cesur,
korkusuz çocuk...-
"sonra yine devlet hastanesi... Yine
feryatlar, gaz bombaları, çığlıklar..."
İnanılır mı aramızdan ayrıldığına?
Senin gibi direngen...
Nasılda çabucak bıraktın kendini?
Ahh Antakya şiirler yazılmalı ya sana...
Öyle büyük ve taze ki acımız...
Yazdıkça yazacak olmak dan korkuyoruz!
Özge
12.11.13
Antakya
