belki...

Sonra kulağına bir şeyler fısıldadım...
ne olduğunu kendim bile hatırlamadığım!

(bir erkek uzun süre sustuğunda, kalp atışlarım hızlanıyor ve giderek boğazımın tam ortasında koskoca bir yumruk oluşuyor... ve uzun zaman susan erkekler konuştuğunda hep hüzün oluyor...)

ne olduysa olmuştu. Bilinçaltımın da bir oyunu olabilirdi! dokunsan ağlayacak durumda olmama rağmen, kendimin bile şaşıracağı kadar sakindim...uzun uzun konuştum.o da suskunluğunu bozmuştu! Bir şeyler anlattı. O konuşurken sonunda ki hüznü biliyordu. ona fark ettirmeden, şuandan yaklaşık bir saat hatta gün hatta aylar sonrası yaşayacağım, hissedeceğim şeyleri düşünüyor ve kendimi hazırlıyordum.

kalbimi elimde tutuyordum, istese avuçlarının arasına koyuverirdim. İsteyip istemediğinden emin değildim! Zaten o da bir öyle bir böyle konuşup durdu... Belki de anlaşılmak istemiyordu!

sonra işte, günler sonra kulağına bir şeyler fısıldadım...
duymadı...
fısıldadım...
duyuramadım...

şimdi gökyüzüne bıraktığı balonların peşinde koşuyor...
öyle hızlı koşuyor ki, istesem de, istese de yetişemem ona!

bazen "belki" diyorum.belki...
belki bir gün!