Kıyıya vuran çocuk cesetlerinin altında arıyoruz "gülüşlerimizi"... Çok zaman oldu oysa o en mahsum tebessümlerimizi yitireli.
Bombalı saldırılarda, sınırın telleri arasında, bir silahın namusunun ucunda, sanayide üstünde ki yağda, fabrikada ellerinde ki nasırlarda...
Vicdanımızı, duyarlılığımızı, inancımızı sınayan binlerce katliamın arasında "gerçek suçlunun" da kim olduğunu da yitirdik!!
Hep biz yitirdik! Hep bizim kayboldu cümlelerimiz.
Iki kelam ettiysek eğer, birinden mutlak eleştirildik, aforoz edildik, dayak yedik, mahkeme koridorlarını aşındırdık!
Bedel ödedik, yetmedi daha çok ödedik, o da yetmedi aklımızı yitirdik...
Kıyıya vuran çocuklar,
Araçlara koyulan bombalar,
Gece uykundayken üstüne yağan kurşunlar...
Ama artık bir dursunlar!
Ve neden var, savaşmak için silahlar!
Artık bir sussunlar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder